همسرم امشب شام مهممان ماست, برنج رو دم میزارمو زیر قورمه سبزی رو خاموش میکنم, قهوه رو خالی میکنم توی ماگم و میام سراغ کتابم, کتابم, دارم "سه شنبه ها با موری" رو میخونم.
خونه به طرز عجیبی آرومه و من تو سکوت و تنهایی و بوی خوب خونه اومدم بنویسم که چه حالم خوبه که چه تو این لحظه آرومم که چقدر منتظر همسرم هستم که دارم به فیلمی که قراره با هم ببینیم فکر میکنم که چقدر قهوه ام خوش عطره و چقد به این طعم تلخ داغ تو این سردی و بوی برف و زمستون احتیاج دارم.
دارم حرفای تکراری میزنم, همیشه دارم از دلتنگی یار و قهوه و گلدون و نقاشی و کتاب میگم ولی اینبار جنس آرامشم فرق داره, اینبار مثل دفعه های قبل از ناراحتیام نگذشتم که آرامش الان از دست نره, با همه وجود پذیرفتمشون, ناراحتیام رو سهمم تو ایجادشون رو دلیلشون رو.
آرامش این روزای من داره از شناخت به دست میاد شناختی که ابتره ولی دستم رو گرفته و راهنمام بوده.
خدا میدونه چقدر این روزها نوشتم, نوشتم, نوشتم که لازم نیست همه عالم و آدم رو راضی نگه دارم که انرژی وجودم چقدر محدوده که بابت مسائل کاری حرص نخورم گه فکر منفی نکنم.
که چقدر در رابطه با همسرم ناخودآگاهانه خودخواهم که چقدر همیشه اول خودم رو دیدم بس که همیشه الویت اولش بودمو فکر کردم خب درستش همینه, که من باید محور زندگی هر دومون باشم, که چقدر اشتباهم رو میشناسم که گذاشتم جلومو نگاهش میکنمو میخوام تکلیفم رو باهاش مشخص کنم.
که همسرم چه بزرگوارانه صبر میکنه که من بزرگ شم به بلوغ برسم که خودش هم داره برای بلوغ خودش تلاش میکنه.
چقدر این تلاشمون رو دوست دارم حالا تو بگیر گاهی باید یک چیزی این وسط بشه, قهری, سکوت آزاردهنده یا دعوای تندی, تا خطای یکی مشخص بشه که بگی اااااا پس نباید فلان حرف رو بزنم که از فلان رفتارم ناراحت میشه.
این شناخت از طرف مقابل, از خودم.
دارم راحت مینویسم دارم راحت تر مینویسم با خودم کمتر رودرواسی دارم نشسته ام قهوه ام رو مینوشمو آرامش متفاوت شیرینم رو در آغوش گرفتم.
درباره این سایت